A letter

Surat ni utk seorang laki yang sangat disayangi oleh seorang perempuan..

' _____,
awak, knp awk buat sy mcm ni? Terseksa sy tau tak. Sy rindukan awk yg dulu. Sy tak pernah lupa saat kita mula2 kenal dulu. Satu filem yang menjadi simbol perkenalan kita. Kita tonton bersama2 sambil berkenal-kenalan. Perkenalan kita melalui seorang kawan baik sy. Pada mulanya, sy tak nak. Tapi setelah yakin yang awk betol2 ikhlas nak kwn dgn sy, sy terima. Semakin lama kita berkawan, sy sudah mula rase selesa dgn awk. Sy rase awk seorang yg baik dan boleh dipercayai. Sy anggap awk kawan baik sy. Pada setiap malam, kita akan berborak2 sampai awk dah boleh hafal ayat2 yang sy selalu ckp. Sy tak pernah bosan borak2 dgn awk. Kalau time puasa, lepas sahur je kita mesti borak2 lagi. Ye lah, sementara nak tunggu azan subuh. Time tu kita tak pernah jumpa lagi kan? Haha tapi sy boleh selesa dgn awk. Then satu hari tu, kita berjumpa jugak akhirnya. Awk ikut kwn kita pegi jumpa sy. Time tu, sy malu gila nak tegur awk. Awk pon malu2. Last2 kita tak ckp pape pon. Tu kali pertama kita berjumpa. Sejak dari tu, sy dah mula betol2 yakin yang sy boleh percaya awk. Satu hari, awk mengaku yang awk sudah mula syg sy. Tapi sy tak bg respond sgt. Then lepas beberapa hari awk tunjukkn yg awk betol2 syg sy, sy pon dah mula rasa benda yang sama. Sebelum awk pegi, awk ade janji something ngan sy. Tp sy ckp, tunggu awk balik dulu :) Lepas awk balik, awk terus berubah. Berubah sgt2. Sy jadi jauh hati. Sy luahkan segalanyaa dkat kawan baik sy tu. Dia tahu ape yang sy dah rase. Die dgr sy menangis. Dia nasihatkan kuatkan semangat. Dia rase bersalah sgt sbb kenalkan awk dgn sy buatkan sy jadi mcm ni. Setelah lama kita lost contact, satu hari kita berjumpa balik di rumah kwn sy. Hanya Allah saje yg tahu mcm mane perasaan sy masa tu. Kemudian masing2 berdiam diri. Satu hari, kita start contact semula. Sy ingat ayat awk ni " Janji dengan sy satu benda. Sy nak kita sentiase contact. Sy tak nak kehilangan awk". Berdebar2 hati sy bace msj awk tu. Semasa cuti sekolah, sy pergi ikut kakak sy. Yg awk ni pulak beria2 lahh ckp rindu sy, cepat lah balik. Bahagia sy wak time tu. Awk minta maaf sbb buat sy menangis dulu. Sy dgn senangnye maafkan awk. Tiba2, kita lost contact sekali lagi. Hati sy hancur wak. Sy kecewa. Awk mungkir janji awk sndiri. Sy tak boleh nak ckp ape2 lagi dah. Sy kehilangan kata2. Sy cuba utk lupakan awk. Sy cuba rapat dgn org lain. Tapi awk sikit pon tak lari dari fikiran sy. Lama tu, kita berjumpa balik. Sy sepatutnya tak layan awk. Tp hati sy tak sanggup. Kita jumpa hari2. Kita duduk sama2. Sy bahagia. Lupa semua benda yg awk pernah buat dkat sy. Awk layan sy dgn baik. Tapi sy tak tahu kenape awk masih lagi layan sy dgn baik. Kwn baik sy ckp, awk sebenarnya masih sygkan sy, cuma awk ego. Tak nak mengaku. Terlalu terikat sgt dgn org sekeliling. Sy tak tahu nak percaye ke tak. Sy hanya diam. Sy dah tak nak menangis. Awk terlalu bnyk taburkan janji2 awk, tapi satu pon.. Huh, kisah terputus di tgh jln. Terlerai tanpa ikatan. Berakhir tanpa bermula. Segalanya ketentuan Tuhan. Sy hanya boleh bersabar dan berdoa. Tapi ape yang pasti, sy tak pernah menyesal kenal dgn awk, sy berterima kasih dkat kawan baik sy sbb kenalkan kita, dan saya sayang awak.. '

Bersabarlah wahai perempuan..
:'(